DIECEZJA PELPLŃSKA

Ogólny zarys

MISJA KOŚCIOŁA

Kościół realizuje misję Jezusa Chrystusa podejmując Jego działanie prorockie, pasterskie i królewskie. Przekłada się to na przestrzenie jego zaangażowania jako koinonii: LITURGIĘ, MARTYRIĘ i DIAKONIĘ. Przez MARTYRIĘ rozumie świadectwo dawane innym ludziom, słowem i życiem oraz przepowiadanie kerygmatu, katechezy i homilii. W przestrzeni DIAKONII Kościół buduje wspólnotę służąc charyzmatami, które otrzymał (m. in. podejmując dzieła miłosierdzia). W LITURGII Bóg uświęca swój Kościół, który oddaje Mu chwałę. Pierwsze miejsce w niej zajmuje Eucharystia – źródło i szczyt Kościoła – przez którą Kościół najpełniej się realizuje; nadto Kościół, na polecenie i wzór Chrystusa, sprawuje pozostałe sakramenty i sakramentalia uświęcając życie człowieka.

MODELE DUSZPASTERSTWA

Model 1

W obecnym czasie duszpasterstwo (szczególnie posługa kapłanów) wydaje się realizować misję Jezusa Chrystusa, sprowadzając całą swoją aktywność do liturgii. W takim modelu MARTYRIA ogranicza się do głoszenia Słowa – głównie podczas Mszy Świętej, ewentualnie w katechezie (która coraz rzadziej rozumiana jest jako głoszenie słowa Bożego). DIAKONIA zawężona jest do troski o dobra materialne Kościoła. Jest to model życia kapłańskiego, zastępujący całe życie parafialne.

Model 2

Innym modelem duszpasterskim jest podział zaangażowania duszpasterskiego na niezwiązane ze sobą dziedziny. MARTYRIA nie jest związana z DIAKONIĄ i LITURGIĄ, a i one w tym modelu ze sobą się nie wiążą. Jeśli ktoś jest zaangażowany w DIAKONIĘ – np. chór parafialny – czuje się zwolniony z odpowiedzialności za MARTYRIĘ czy LITURGIĘ. „Przecież wszyscy nie mogą być wszędzie”. Eucharystia w tym modelu traktowana jest przedmiotowo – na usługi MARTYRII i DIAKONII.

Wizja duszpasterstwa w naszej diecezji

Proponowany model duszpasterstwa zakłada organiczny związek LITURGII, MARTYRII i DIAKONII, w którym Eucharystia stanowi centrum, ku któremu zmierza cała działalność Kościoła i z którego Kościół zostaje posłany do całego świata (por. KL 7). 

W tym modelu LITURGIA jest jakby sercem całego organizmu, natomiast MARTYRIA i DIAKONIA – płucami. Funkcjonowanie jednego wpływa na działanie pozostałych. Ten model uwzględnia aktywność Kościoła poza koinonią, aby wprowadzić cały świat poprzez MARTYRIĘ (przepowiadanie) w misterium Chrystusa obecnego w LITURGII (Eucharystia) i które przekłada się na DIAKONIĘ (służbę). Ta z kolei staje się znakiem dla niewierzących. W ten sposób w mistycznym ciele Chrystusa dokonuje się nieustanna wymiana dóbr duchowych. Ten model w sposób pełny realizuje potrójną misję Chrystusa. Praktycznie oznacza to zaangażowanie całego Kościoła. Powyższa wizja duszpasterstwa nie zakłada zaangażowania w zbawianie świata jedynie prezbiterów, jako jedynych odpowiedzialnych, i nie dopuszcza do sytuacji, w której całą odpowiedzialność biorą na siebie świeccy, traktując prezbitera posługującego sakramentami jako narzędzie.